ബന്ധങ്ങളുടെ കെട്ടുപാടുകള്‍ എത്ര സമര്ഥമായി ഇഴപിരിച്ചെടുത്താലും അജ്ഞാതമായ വേരുകള്‍ അജ്ഞാതമായ് തന്നെ കണ്ടുമുട്ടും . അവ സുഖവും ദുഖവും പരസ്പരം കോര്‍ത്തുകെട്ടി നന്ദി സൂച്ചകമായോ മോക്ഷപ്രാപ്തിക്കായോ ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് സമര്‍പ്പിക്കും . പിന്നെ നീണ്ട കാത്തിരുപ്പാണ് . ഇടവേളകളിലെപ്പോഴോ ചിതറി വീണ മഴത്തുള്ളികള്‍ കണ്ണുനീരിന്റെ ചൂട് പകര്‍ത്തി മൂന്നാമന്റെയുള്ളില്‍ പേമാരിയായി പെയ്തോഴിക്കുന്നു. മൂന്നാമന്റെ മുറിവും നോവും പ്രാര്‍ഥനയും അവിടെ ആരംഭിക്കുന്നു .
*** *** *** ***
കോളേജ് എന്ന ഹരിതാഭയുടെ ആദ്യ ദിനം കോളേജ് എന്നത് പറഞ്ഞുകേട്ട സ്വാതന്ത്രിയതിന്റെ ഒരു ഉള്‍ക്കാഴ്ച മാത്രമായിരുന്നു ഇതുവരെ . കോളെജിലേക്ക് ചെന്ന് കയറുമ്പോഴേക്കും പലരും സൗഹൃദം പങ്ക് വക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു. ആകെ കലപില . ഒഴിഞ്ഞ പിന്‍ നിര കസേരകളിലൊന്നില്‍ ഇരിപ്പുറപ്പിച് ചുറ്റുമൊരു ലഖു വീക്ഷണം നടത്തി. ഇല്ല ! സുന്ദരിയെന്ന് അവകാശപ്പെടാവുന്ന ഒറ്റ ഒരെണ്ണം പോലുമില്ല
നേര്‍ത്ത നിരാശ !
അല്‍പ്പനേരത്തിനുശേഷം നിശബ്ദതയുടെ ആവരണം സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു വൃദ്ധ ഗണിത വിദ്വാന്‍ കടന്നു വന്നു . ആകെ ബോര്‍ ആയി . കട്ടിക്കണ്ണട മൂക്കിന്റെ തുമ്പത്ത് വച്ച് ബദ്ധപ്പെട്ട് നോക്കുന്ന അധ്യാപകന്‍ കോളെജു സങ്കല്പങ്ങള്‍ മുഴുവന്‍ തകര്‍ക്കുകയാണെന്ന് ഏറെക്കുറെ ഉറപ്പിച്ചു . ഒരു മണിക്കൂര്‍ സുഖമായി ഉറങ്ങി .
അടുത്ത അവറിനു മുന്‍പുള്ള ചെറിയ ഇടവേളയില്‍ രണ്ടുമൂന്നു പേരെ പരിചയപ്പെട്ടു , അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് സീറ്റും മാറി . കുറച്ചുകൂടി ജോറായി .
വീണ്ടും നിശബ്ദത !
ഇത്തവണ ക്ലാസ്സിലേക്ക് കയറി വന്നത് സുന്ദരിയായ ഒരു അധ്യാപിക . സുന്ദരിയെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ , സൗന്ദര്യം എന്ന വാക്ക് കൊണ്ട് കവികള്‍ എന്തൊക്കെയാണാവോ ഉദ്ധെശിച്ചിരുന്നത് , അതിനെല്ലാം ഒറ്റ ഉത്തരമായി പറയാവുന്ന ഒരു നാടന്‍ യുവകോമലാഗി . അടുത്തിടെ പടിച്ചിറങ്ങിയതാണെന്നുറപ്പ് . മിസ്സിന്റെ മുഖത്ത് ആദ്യമായി ക്ലാസ്സ് എടുക്കാന്‍ വന്നതിന്റെ പൊടി നാണം . അത് ഞങ്ങളെ കൂടുതല് രസിപ്പിച്ചു . (ടീച്ചറുടെ വാത്സല്യം കൊതിക്കുന്ന സ്കൂള്‍ കുട്ടികള് അല്ലല്ലോ) .
കമന്റുകളുടെ പ്രളയം ആയിരുന്നു .
"വിവാഹം കഴിച്ചതാണോ" ?
അല്ല എന്ന് പറയുമ്പോഴേക്കും ടീച്ചറിന്റെ മുഖമാകെ ചുവന്നു . വലിയ കണ്ണുകള്‍ ഒന്നുകൂടി ഭംഗിയുള്ളതായി . അതിന്ന് മറുപടിയെന്നോണം വീണ്ടും കമന്റുകളുടെ നീണ്ട നിര . “ഭാഗ്യം ”, “ഞാന് ഭയന്നു”, “ഞാനുറപ്പിച്ചു ” തുടങ്ങി പലതരം .
ഒരു മണിക്കൂര്‍ കൊണ്ട് കോളേജ് സങ്ങല്‍പ്പങ്ങല്‍ക്കെല്ലാം യാഥാര്‍ത്യത്തിന്റെ ചുവയുണ്ടെന്ന് ബോധ്യമായി .
സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല !
പിന്നേടെന്നും കാത്തിരുപ്പായിരുന്നു . ടീച്ചറിന്റെ ക്ലാസിനു വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരുപ്പ് . ഹോസ്റ്റലിലും മെസ്സിലും ബസ്സിലും ടീച്ചര്‍ മാത്രം . ഫിസിക്സ് ക്ലാസിനു മാത്രം കയറുന്ന കുട്ടികള്. വളരെ കുറച്ചു നാളുകള്‍ കൊണ്ട് ടീച്ചര്‍ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സില് ഒരിക്കലും മായാത്തവണ്ണം പ്രതിഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു . സുന്ദരിയായ ടീച്ചറെ നോക്കി “ ആറ്റന് ചരക്ക് ” എന്ന് പറയാത്തവര്‍ ആണല്ല എന്നുവരെയായി പുരുഷ സങ്ങല്പ്പം. പെണ്‍കുട്ടികള്‍ക്ക് ലേശം അസൂയയും . “
*** *** *** ***
ഞാന് വിപിന് , ഇത് ബിനു , സൌദിക്കാ, നിങ്ങളോ ?”
ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ഉള്ളിലുള്ളതെല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞ് മറുപടിക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന നിഷ്കലങ്ങനായ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ നൈര്‍മ്മല്യമുണ്ടായിരുന്നു പറപറത്ത ആ ശബ്ധത്തിന്.
“ഞാനും സൌദിക്കാ ”, മറുപടി .
മികച്ചൊരു സൗഹൃദബന്ധം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിന്റെ ആദ്യത്തെ നാഴികക്കല്ലുകളായിരുന്നു അത് . വിപിന്‍ചേട്ടന്‍ ഞാനുമായി അടുത്തത് വളരെപ്പെട്ടന്നായിരുന്നു . അനിയനോടെന്നപോലെ വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിക്കുമ്പോഴും , എഞ്ചിനീയറോട് ഫോര്‍മാന്‍ കാണിക്കുന്ന ഒരു ബഹുമാനം വാക്കുകളില്‍ പകര്‍ത്താന്‍ അയാള്‍ പ്രതേകം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു . പ്രവാസതയുടെ കനലുകള്‍ക്ക്മേല്‍ l വെള്ളംതൂവിയ ഒരു ചെറിയമനുഷ്യന്‍ .
അതൊരു വെള്ളിയാഴ്ച്ചയായിരിക്കണം . (മറ്റേത് ദിവസമാണ് ഒരു ഗള്‍ഫ് മലയാളിയുടെ മനസ്സില് പൂത്തിരിയും ചുണ്ടില് മന്ദഹാസവും വിരിയുക അല്ലെ ?) ഞാനും അയാളും ഉള്‍പ്പെടുന്ന ഒരു ചെറിയ മലയാളിക്കൂട്ടായ്മയുടെ നടുവില്‍ നിന്ന് നിഷ്ക്കലങ്ങത്വം സ്പുരിച്ചുകൊണ്ടയാള്‍ അറിയിച്ചു ,
“ ന്റെ പെങ്ങളും ഒരുത്തനും തമ്മില് അതാ , ന്താത് ലൈന് ”
ഞങ്ങള്‍ ഊമകളെ പോലെ അയാളെത്തന്നെ നോക്കിനിന്നു .
“അവള്‍ക്കവനെ കെട്ടനമെന്ന് ”
കുറച്ചു നേരത്തെ നിശബ്ദതക്ക് ശേഷം – “ എന്നെ കൊന്നാലും ഇത് ഞാന് നടത്തില്ല ”.
എന്റെ യൌവനം സടകുടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റ് അവശനായ കാമുകനും കാമുകിക്കും വേണ്ടി ധീരമായി സംസാരിച്ചു .
“എന്തുകൊണ്ട് ”
“അവനൊരു നല്ല പണിയോന്നുമില്ലടോ, അതുമല്ല ഇതൊന്നും ഒരുകാലത്തും ശെരിയാവുകേമില്ല”
“ അതൊക്കെ ശെരിയാവും ” – ഞാന്
“എന്റെ പെങ്ങളെ വച്ചൊരു റിസ്ക്കെടുക്കാന് എന്നെക്കൊണ്ട് പറ്റില്ല ”
തികച്ചും ന്യായമായ വാദം . പക്ഷെ ആ ന്യായത്തിന് ഒരാഴ്ച്ചയെ ആയുസ്സുണ്ടായുളു. കാമുകിയുടെ ആത്മഹത്യ ശ്രമം റിസ്ക്കെടുക്കാന് അയാളെ പ്രാപ്തനാക്കി , ഒപ്പം ഞങ്ങളുടെ പ്രേരണയും . വിവാഹച്ചിലവുകള്‍ക്കായി കടമായി നല്‍കിയ റിയാലുകള്‍കുപോലുംമയാള്‍ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകളില്ലാത്ത നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തി . നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളും മുറിയുന്ന വാക്കുകളും ഒളിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയാതെ , നാട്ടിലെത്തിയാലുടന്‍ വീട്ടില്‍ വരണമെന്ന ശാട്യവുമായയാള്‍ പടിയിറങ്ങി .
കടങ്ങളെല്ലാം കൃത്യമായി വീട്ടപ്പെട്ടു . വീട്ടിലേക്ക് പോകാമെന്നുള്ള എന്റെ കടമോഴിച്ചു ! .
*** *** *** ***
വര്‍ഷങ്ങള്‍ പലത് ചിറകുകളഴിച്ചുവച്ച് പരലോകം പൂകിയിരിക്കുന്നു . ശിശിരവും ശരത്കാലവുമെല്ലാം മുറതെറ്റാത്ത സുന്ദരസങ്ങല്‍പ്പങ്ങളായ്ത്തന്നെ കടന്നു പോയി . സൌഹൃദങ്ങളില് പലതും സ്വപ്നതിലെന്നവണ്ണം ഉപബോധമനസ്സിന്റെ ഉള്ളറകളിലേക്കൊളിച്ചു. കിഴക്ക് സൂര്യനും ചന്ദ്രനും തമ്മില് കണ്ടുമുട്ടുന്ന പരപരാവെളുപ്പിനൊരു ഫോണ്‍കാള്‍ !
ഒരുപാട് വൈകി കിടന്നതാണെങ്കിലും പതിവില്ലാത്ത ഫോണിന്റെ മറുതലക്കലേക്ക് കാതോര്‍ത്തു .
“ഹലോ , ഞാന് വിപിനാണ്”
ഒരു നിമിഷം ആലോചനയിലാണ്ടു . അറിയാവുന്ന വിപിന്മാരുടെ മുഖവും ശബ്ധവുമായൊന്നു താരതമ്യം ചെയ്തുനോക്കി .
അത് മനസ്സിലായെന്നവണ്ണം - “ സൗദി സൗദി !, ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ !”
ഉറക്കച്ചവടുമാറി .
“വിപിന് ചേട്ടാ ”- കുശലാന്വേഷണങ്ങള്‍ .
“സുഖം , നല്ല ഉറക്കത്തിലായിരുന്നല്ലേ”- ചോദ്യം .
“രാത്രിയുറങ്ങാനൊരല്‍പ്പം വൈകി , പിന്നെ ” – മറുചോദ്യം
“ഞാന് സൗദി വിട്ടു , ഇപ്പൊ എത്തിയതേയുള്ളൂ , എപ്പോഴാ ഒന്ന് കാണുന്നെ , വല്ല്യ ബിസി ആയിരിക്കുമല്ലേ ”
“നാളെ ഞാന് എറണാകുളത്തിന് പോകുന്നുണ്ട് , തിരിച്ചു പോരുമ്പോള്‍ വീടുവഴി വരാം ഞാനിപ്പോ എറണാകുളത്താണ് , എത്തുമ്പോ വിളിച്ചാല് മതി ”.
രണ്ടു മിനുട്ടുകള് കൂടി സൗദി വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കു വച്ച് ആ ഫോണ്‍ കട്ടായി . (ആലപ്പുഴയുടെ നിഷ്ക്കലങ്ങതയില്‍ നിന്നും എറണാകുളത്തിന്റെ തിരക്കുകളിലെക്കിറങ്ങി നടന്ന ആ മനുഷ്യനോട് ചെറിയ നീരസം ഉള്ളില്‍ നിറഞ്ഞു )
അന്ന് രാത്രി തന്നെ എറണാകുളത്തേക്ക് തിരിച്ചു . തിരക്കുകലെല്ലാം ഫയലുകളില്‍ വച്ചുപൂട്ടി ഉച്ചയോടടുപ്പിച് വിപിന്‍ചെട്ടനെ വിളിച്ചു .
“ഹാ ! ലക്ഷ്മണ് , എവിടെയായി ”
“ഇടപ്പള്ളി ”
“ബൈപാസ് നേരെ പിടിച്ചോ , ലേക് ഷോര്‍ ഹോസ്പിറ്റല്‍ ”
“ഓകെ, ഞാനെത്തിയിട്ട് വിളിക്കാം ”
യാത്ര പുനരാരംഭിച്ച് അല്‍പനേരം കഴിഞ്ഞാണ് എത്തിപ്പെടേണ്ട സ്ഥലത്തെക്കുറിച്ച് ഞാന് ബോധവാനായത് .
ലേക് ഷോല്‍ ഹോസ്പിറ്റല്‍ !. കാന്‍സര്‍ രോഗികളുടെ ശരണാലയം . പാപപുണ്യങ്ങളുടെ കണക്കെടുപ്പിനു തയ്യാറായി വരുന്ന പലരുടെയും അവസാന നാളുകള്‍ തിട്ടപ്പെടുത്തുന്നിടം . മനസ്സാകെ കലുങ്ങുഷിതമായി. അസുഖമാകുമോ അയാളുടെ വീട്ടിലാര്‍ക്കെങ്കിലും , അതോ , വീട്ടിലേക്കുള്ള ലാന്റ് മാര്‍ക്കോ ? ഒന്നും ഉറപ്പിക്കാന് കഴിയാതെ മനസ്സ് കൂടുതല് കുഴങ്ങി . കനം കൂടിയ എന്തോ നെഞ്ചിനോട് ചേര്‍ത്ത് കെട്ടിവച്ചത് പോലെ .
ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ ഗേറ്റിന്റെ ഓരത്തായ് വണ്ടി നിര്‍ത്തി അയാളെ വീണ്ടും വിളിച്ചു .
“ലക്ഷ്മണ് , എത്തിയല്ലേ . വണ്ടി ഉള്ളിലേക്ക് പാര്‍ക്ക് ചെയ്തോളൂ , 3rd floor 311”
ബലം നഷ്ട്ടപ്പെടുന്ന ചുവടുകളുമായി കോണി കയറി മുകളിലെത്തിയപ്പോള്‍ എതിരേറ്റത് ഹൃദയം വിരിയിച്ച പുഞ്ചിരിയുമായ് കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന അയാളെയാണ് .
കുശലാന്വേഷണങ്ങള്‍ , യാത്രാസൌഖ്യന്വേഷണങ്ങള്‍ .
നേര്‍ത്തതെങ്കിലും വിങ്ങുന്ന മനസ്സിന്റെ പേടിപ്പിക്കുന്ന നൊമ്പരങ്ങള്‍ അപ്പോഴുമുണ്ടാരുന്നു .
“വരൂ , എന്റെ പെങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്താം ”
ഉത്ഖണ്ടയോടെ അയാളുടെ പിറകെ നടന്നെങ്കിലും മനസ്സ് പോകണ്ടായെന്നു ശക്തിയായി മിടിച്ച്കൊണ്ടിരുന്നു . എന്തോ മുന്‍കൂട്ടി അറിയുന്ന പോലെ .
മുടിയെല്ലാം കൊഴിഞ്ഞ്, ആരാണെന്നറിയാന് കണ്ണുകള്‍ വിടര്‍ത്തി , ചുണ്ടുകള്‍ക്കിടയിലെവിടെയോ പുഞ്ചിരി വരുത്തി കട്ടിലിന്റെ ഓരം പറ്റിക്കിടക്കുന്ന സുന്ദരിയായിരുന്നെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു യുവതി . മനസ്സില് നിന്നും യാത്രപോയ നിറങ്ങള്‍ക്ക് പകരമായി അസുഖം നല്‍കിയ പച്ചക്കുപ്പായമണിഞ്ഞ് അവള്‍ കിടന്നു . ഹ്രദ്യമായോന്നു പുഞ്ചിരിക്കാന്‍പോലുമാവാതെ മെല്ലെ വാതില് തുറന്ന് ഞാന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി . പുറകെ അയാളും .
“പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല , ഫസ്റ്റ് സ്റ്റേജിലെ കണ്ടുപിടിച്ചു , രണ്ടു കീമോയും കൂടി കഴിഞ്ഞാല് ശരിയാകുമെന്നാണ് ഡോക്ടര്‍മാര് പറയുന്നേ . പക്ഷെ അവള്‍ക്ക് ഒട്ടും പ്രതീക്ഷയില്ല , അതാണ് വിഷയം . ഇനിയം എത്രനാള്‍ ജീവിക്കുമെന്നാ അവള്‍ ചോദിക്കുന്നെ ”
മനസ്സിന് ചെറിയൊരാശ്വാസം തോന്നിത്തുടങ്ങി . കനം ഒരല്‍പം കുറഞ്ഞ പോലെ .
“വേറെ ആരെയും നിര്‍ത്തില്ലേ ഇവിടെ ”- ഞാന്
അയാള്‍ ഒന്ന് മന്ദഹസിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു . അതിനുമപ്പുറം മ്ലാനത അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നിഷലിക്കുന്നത് പ്രകടമായി കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞു .
“അവനവളെ വേണ്ടെന്ന്, കുഞ്ഞിനെ നോക്കും , അവളെ ഉപേക്ഷിച്ച മട്ടാ”
രണ്ടു നിമിഷത്തെ നിശബ്ധത . നീളം കൂടിയ നിമിഷങ്ങള്‍.
“അവളുടെ വിഡിത്വം എത്ര വലുതായിരുന്നു എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നെന്ന് ഒരിക്കെ പറഞ്ഞു . അന്നുമാത്രമാണ് ഞാന് തളര്‍ന്നത് ”
അയാളെന്നെ കാറു പാര്‍ക്ക് ചെയ്തിരുന്നിടം വരെ അനുഗമിച്ചു . ചിരിച്ചുകൊണ്ട് യാത്രപറയാന്‍ .
കാറിലേക്ക് കയറാന്‍ തുടങ്ങും മുന്‍പ്പ് പുറകില്‍ നിന്നൊരു വിളി .
സിന്ധ്യ മേഡം ! . കോളേജിലെ അഡ്മിനിസ് ട്രേറ്റിവ് ഓഫീസര്‍ ആയിരുന്നു . വളരെ സ്മാര്‍ട്ട് ആയ ഒരു കുറിയ സ്ത്രീ .
“what a surprise. എനിക്കാധ്യൊരു കണ്‍ഫ്യൂഷന്‍ ഇണ്ടായി, സുഖാണല്ലോല്ലേ ”
“സുഖം , മേഡമെന്താ ഇവിടെ ”
മാഡത്തിന്റെ മുഖം ഇരുണ്ടു , വല്ലാണ്ടായി !
“ആരും അധികം അറിഞ്ഞിട്ടില്ല . നമ്മുടെ ദീപ്തി മിസ്സ് ഇവിടെ കിടപ്പുണ്ട് , ലാസ്റ്റ് സ്റ്റേജ് ആണ് ”(അടുത്തേക്ക് നീങ്ങിനിന്ന് , തല താഴ്ത്തി സ്വകാര്യമായി )
ശരീരമാകെ തളരുന്നത് പോലെതോന്നി ., നിമിഷങ്ങള്‍ കൊണ്ട് വിയര്‍ത്ത് തൊണ്ട വറ്റിവരണ്ട്, നെഞ്ചിന്റെ കാളല്‍ കണ്ണില്ലൂടെ പ്രവഹിച് ..
ദീപ്തി മിസ്സ് !...സുന്ദരിയായ ഉണ്ടാക്കണ്ണൂകളുള്ള അവിവാഹിതയായ ദീപ്തി മിസ്സ് !
“വരൂ 312 ല് ആണ് ” മാഡം വിളിച്ചു .
വിപിന് ചേട്ടനോട് കാര്യങ്ങള് ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞ് മേഡത്തിനൊപ്പം മുകളിലേക്ക് നടന്നു .
നടക്കുന്നതിനിടയില് മാഡം മിസ്സിനെക്കുറിച്ചു പറയുകയായിരുന്നു .
“അവള്‍ക്ക് നല്ല ഹോപ് ഉണ്ട് , ഓവറോള് അതൊരു നല്ല കാര്യമാണ് , നെറ്റിന്റെ എക്സാം എഴുതണമെന്നു പറഞ്ഞ് റൂമിലിരുന്നു പഠിക്കുകയാണ് . ബട്ട് she wont survive.എല്ലാവര്‍ക്കുമറിയാം , അവള്‍ക്കൊഴിച് ”
മിസ്സിന്റെ വിവാഹം കഴിയാന്‍ ഒരുപാട് വൈകിയിരുന്നത്രേ .
ജാതകദോഷം !
“എന്തായാലും കല്യാണം കഴിച്ചത് ഒരാണിനെതന്നെയാണ് . കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ത്രീ മന്ത്സ് കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് രോഗം തിരിച്ചറിയുന്നത് . He resigned his job. ഫുള്‍ടൈം അവളുടെ അടുത്താണ് ”
നല്ലവനായ മനുഷ്യന് . മരിക്കുമെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഭാര്യയുടെ കൈകള് നെഞ്ഞിനോട് ചേര്‍ത്ത് സുരക്ഷിതമായി വച്ചിരിക്കുന്ന ഭര്‍ത്താവ് ! സുകൃതം ചെയ്ത ഭാര്യ !
“അവളെ തിരിച്ചറിയാന്‍ തന്നെ വിഷമമാണ് . എല്ലുമാത്രം അവശേഷിക്കുന്ന , മുടിയെല്ലാം കൊഴിഞ്ഞുപോയ ഒരു രൂപം . ആ കണ്ണുകള്‍ക്കുപോലും തിളക്കം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു . എന്തൊരു ഭംഗിയായിരുന്നു ?”
ശരിയാണ് !. അത്രയും സുന്ദരിയായ ആരും ആ കോളേജില്‍ഇല്ലായിരുന്നു .
ഒരു നിമിഷം ഞാന് കോളജിലേക്ക് മടങ്ങി ചെന്നു.
[“വിവാഹം കഴിച്ചതാണോ ?”
അല്ല എന്ന് പറയുമ്പോഴേക്കും ടീച്ചറിന്റെ മുഖമാകെ ചുവന്നു . വലിയ കണ്ണുകള്‍ ഒന്നുകൂടി ഭംഗിയുള്ളതായി . ]
“മിസ്സിനെ കാണാന്‍ എനിക്ക് വയ്യ മാഡം ”
“അവള്‍ക്കും അതൊരുപക്ഷേ ഇഷ്ട്ടപ്പെടില്ലായിരിക്കും , ഒരു രോഗിയെ പോലെ ” മാഡം എന്തോ ഓര്‍ത്തിട്ടെന്നവണ്ണം പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങള്‍ l പരസ്പരം യാത്രപറഞ്ഞ് പിരിഞ്ഞു .
*** *** *** ***
ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ ഗേറ്റ് കടക്കുമ്പോഴേക്കും മനസ്സ് നിറയെ നൊമ്പരങ്ങള്‍ പടികയറി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
അടുത്തടുത്ത മുറികളില്‍ പ്രതീക്ഷയുള്ളതും പ്രതീക്ഷയില്ലാത്തതുമായ രണ്ടു സ്ത്രീകള്‍ മരണത്തോട് മല്ലടിക്കുന്നു . അതിലൊരാള്‍ മരിക്കുമെന്ന് വൈദ്യശാസ്ത്രവും .
എന്റെ വേദനയും പ്രാര്‍ഥനയും ആരംഭിച്ചിരിക്കുന്നു . അവര്‍ക്കിടയിലെ മൂന്നാമന്റെ ആത്മവിലാപം .
[ഇതെഴുതുന്നതിനിടയില്‍ അവിചാരിതമായി രണ്ടു ഫോണ്‍കോളുകള്‍ എന്നെ തേടി വന്നു . ഒന്നാമത്തെത് വിപിന് ചേട്ടന് . പെങ്ങള്‍ക്ക് സുഖമുണ്ട് , വിപിന് ചേട്ടന് ഗള്‍ഫിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകുന്നു …
രണ്ടാമത്തെത് ദീപ്തി മിസ്സിന്റെ മരണവാര്‍ത്ത …
ഒരിക്കലും മായാത്ത ദീപ്തി മിസ്സിന്റെ ഓര്‍മയ്ക്ക് മുന്നില്‍ ………..]
Friday, November 19, 2010
About Me
- lakshman kochukottaram
- പുതിയ സുഹൃത്ക്കള് വരുന്നു പോകുന്നു........... കടന്ന പോകുന്ന മനസ്സിന്റെ ഇടനാഴികളില് അവര് കോറി ഇട്ട വരകളിലും കുറികളിലും രക്തം കിനിയുന്നു . മറവിയെന്ന മരുന്ന് ഒരിക്കലും പുരളിക്കാതെ ഇറ്റ് വീഴുന്ന ഓരോ രക്തതുള്ളികളിലും ഞാന് അവരെ ഓര്ക്കുന്നു................. അങ്ങനെ അങ്ങനെയത്രെ ജീവിതം.
0 comments:
Post a Comment
ദയവായി അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തൂ സുഹൃത്തേ