ഞാന്നൊരു അമ്മയാണ് . മൂന്നു കുട്ടികളുടെ അമ്മ. വീട് കാസര്‍ക്കോടാണെന്നു കേള്‍ക്കുമ്പോഴേക്കും എന്‍റെ വേദന നിങ്ങള്‍ ചവറ്റുകൊട്ടയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞേക്കും. അതറിഞ്ഞുകൊണ്ട്തന്നെ ഞാനെഴുതുന്നു.
എന്‍റെ മൂന്നു മക്കളെയും ഡോക്ടര്‍മാര്‍ നമ്പരിട്ടു കഴിഞ്ഞു. എന്‍ഡോസള്‍ഫാന്‍റെ ഇരകളുടെ നമ്പരുകളില്‍ ആദ്യ മൂന്നു സ്ഥാനം എന്‍റെ മക്കള്‍ക്കാണ്. ഒന്നാം നമ്പരുകാരി പഠിക്കാനും അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരുന്നു. തലച്ചോറിലെ കോശങ്ങള്‍ ആ വിഷം ദിനംപ്രതി തിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുയാണത്രേ. ആദ്യമൊക്കെ കരയുമായിരുന്നു. ഇപ്പോളവള്‍ അതും മറന്നിരിക്കുന്നു.
രണ്ടാമത്തെ മകള്‍ കാലും കയ്യും ശോഷിച്ച് തളര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു.ബുദ്ധി പിറകോട്ടോടി പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുള്ള അവള്‍ ഇപ്പോള്‍ ഒരു വയസ്സുകാരിയായി. വിശക്കുമ്പോള്‍ അവളെന്‍റെ വറ്റിയ മാറിടങ്ങള്‍ നോക്കി ചുണ്ടനക്കുന്നു. ഒന്നില്‍ നിന്നും പൂജ്യത്തിലേക്കുള്ള ദൂരം വളരെയടുത്താണെന്ന്‍ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നു.
മൂന്നാമത്തെ മകള്‍ സദാ പിറുപിറുക്കുന്നു. കൂട്ടത്തി അവളാണ് ചെറിയൊരു ശബ്ദമെങ്കിലും സൃഷ്ട്ടിക്കുന്നത്‌. ബോധം മായാത്ത ഒരു നിമിഷത്തില്‍ അവളെന്നെയൊന്നു നോക്കി ദയനീയമായി ചിരിച്ചു., ഞാന്‍ മരിച്ചുപോകുമല്ലേയമ്മേ എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കും വിധം ചുണ്ടനക്കി. തോന്നലല്ല. അവരുടെ ഓരോ നോട്ടവും , അനക്കവും, ശാസോച്ച്വാസം പോലും എന്തിനെന്നു ഞാനറിയുന്നു.
എന്‍റെ മക്കളെ ഈ വിധം ജീവച്ഛവങ്ങളാക്കിയ ആ വിഷം നിരോധിക്കരുതെന്നു അങ്ങ് പറഞ്ഞത് ഞാന്‍ കേട്ടു. പരാതിയില്ല .
എന്‍റെ മക്കളെ പോലെ നൂറുകണക്കിന് നമ്പറുകളെ കാണാന്‍ അങ്ങ് വരുമെന്നറിഞ്ഞു. ആ കൂട്ടത്തില്‍ ആദ്യത്തെതാണെങ്കിലും എന്‍റെ വീട്ടിലേക്ക് ദയവായി അങ്ങ് വരരുത്. എന്തെന്നാല്‍ , അങ്ങേക്കും തരേണ്ടിവരുന്ന ഒരു കപ്പു ചായയില്‍, ഞാനൊരു തുള്ളി വിഷം ചേര്‍ക്കും. കാരണം ഞാനൊരു അമ്മയാണ്.
0 comments:
Post a Comment
ദയവായി അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തൂ സുഹൃത്തേ